بدان سان که پیش از این، نگاشته ایم؛ زبان و چشم و گوش و پوست و بینی درهایی هستند که از جهان بیرون، خبرها و یافته ها را به دنیای درون و کارخانه ی مغز می رسانند؛ به بیان دیگر، در قلمرو، یادگیری و زبان آموزی، این پنج در، رودهای درون ریز یا راه های مایه ور سازِ دریای ذهن انسان به شمار می آیند.
بنابراین، پیِ و بُنلادِ پندار و کردار آدمی از همین درون دادها سامان می یابد.
اگر از این گذرگاه ها مراقبت نشود و هر چیزی در بستر این رودها قرار گیرند و به درون راه یابند، دیری نمی پاید که ذهن انسان، آن تازگی، زلالی و تراوت و پاکی و چشمه واربودنش را از کف می دهد و به گندابی دگرگون می شود.
ماه رمضان و روزه داری، از این دید، بستن ِ شورابه ها و پالایش آب راهه هاست و مراقبت و ورزش خویشتن داری است. پرورش روحیه ی گزینشگری و انتخاب بهترین هاست؛ این که بیاموزیم به هرچیزی در هر زمانی گوش نسپاریم یا خوردنی های گونه گون، پیش چشم و در دسترس باشد امّا نفسِ سرکش را ادب آموزیم که خویشتن داری کند.
در تعبیری دقیق از استاد علامه " حسن زاده ی آملی" آمده است که : {گوش، باب الله است، باید از آن مراقبت کرد}.
در نگاهِ ما از منظر زبان آموزی، همه ی پنج حسّ ظاهر یا همان رودهای درون ریز، بابِ رحمت و حکمت الهی هستند؛ در حالت روزه گرفتن، مراقبت و پاسبانی از این درها، بیشتر و جدّی تَر می شود.
